Mimo że depresja jest powszechną chorobą, istnieją różne jej rodzaje, które mogą mieć różne przebiegi. Oznaki i objawy różnią się pod względem liczby, częstotliwości, nasilenia i czasu utrzymywania się, ale są one dość podobne. Jako że różne rodzaje depresji mogą wymagać różnych metod leczenia, Twój lekarz będzie chciał określić, który typ cię spotkał. Istnieją również różnice w tym, jak ludzie doświadczają depresji i wyrażają objawy w zależności od wieku, płci i kultury.

Depresja to zaburzenie nastroju lub zaburzenie afektywne, które u większości pacjentów występuje etapami. Oznacza to, że okresy normalnego nastroju przeplatają się z epizodami depresyjnymi. Czasami oprócz epizodów depresyjnych występują epizody maniakalne charakteryzujące się euforią (bardzo wysoki nastrój), nadpobudliwością, drażliwością i pobudzeniem. W tym przypadku rozpoznaje się nie depresję jednobiegunową, ale depresję dwubiegunową (epizod depresyjny w kontekście choroby afektywnej dwubiegunowej).

Najczęstszą i typową formą depresji jest epizod depresyjny. Epizod może rozwinąć się nagle w ciągu kilku dni lub powoli w ciągu kilku tygodni i zwykle trwa kilka tygodni lub miesięcy. Aby można było mówić o epizodzie depresyjnym, kilka objawów depresji musi występować stale przez co najmniej 2 tygodnie. Większość osób doświadczających epizodu depresyjnego będzie miała kolejne epizody w swoim życiu (zaburzenia depresyjne nawracające). Ryzyko nawrotu można zmniejszyć, stosując odpowiednie leczenie.

Kiedy epizod depresyjny powtarza się, mówimy o zaburzeniach depresyjnych nawracających.

Dystymia charakteryzuje się łagodniejszym nasileniem objawów depresji w porównaniu z epizodami depresyjnymi lub zaburzeniami depresyjnymi nawracającymi. Zaburzenie to zaczyna się najczęściej w okresie dojrzewania i utrzymuje się z objawami przez co najmniej 2 lata, a czasem przez dziesiątki lat. Osoby cierpiące na tego typu depresję czasami dodatkowo cierpią na epizody depresyjne. W tym przypadku, przy dystymii i epizodach depresyjnych, diagnozuje się podwójną depresję.

Pacjenci z chorobą afektywną dwubiegunową typu I cierpią zarówno na epizody depresyjne, jak i maniakalne. Epizody maniakalne mogą wystąpić nagle po kilku epizodach depresyjnych, a pierwotna diagnoza depresji jednobiegunowej musi zostać zmieniona na chorobę afektywną dwubiegunową. Taka zmiana nastroju może nastąpić bardzo szybko (przemiana w ciągu nocy) po epizodzie depresyjnym lub po miesiącach albo i latach zdrowego nastroju. Fazy ​​maniakalne charakteryzują się nadmiernie wysokim nastrojem, związanym z nadpobudliwością, niepokojem, drażliwością, gadatliwością i zmniejszoną potrzebą snu.

Mania wpływa na myślenie, osąd i zachowania społeczne, powodując poważne problemy i trudności. Mogą pojawić się bezkrytyczne lub niebezpieczne praktyki seksualne lub nierozsądne decyzje biznesowe lub finansowe, gdy osoba znajduje się w fazie maniakalnej.

Najlepszym sposobem na opisanie tego naprzemiennego „chaosu emocji” jest „przechodzenie od poczucia bycia królem świata do otchłani rozpaczy”.

Objawy faz depresji w chorobie afektywnej dwubiegunowej są czasami trudne do odróżnienia od depresji jednobiegunowej.

Jeśli objawy maniakalne są mniej wyraźne i nie prowadzą do poważnych problemów psychospołecznych, nie diagnozuje się epizodu maniakalnego, ale hipomaniakalny. Jeśli pacjent cierpi zarówno na epizody depresyjne, jak i hipomaniakalne, diagnozuje się chorobę afektywną dwubiegunową typu II. Czasami epizod hipomaniakalny pojawia się natychmiast po zakończeniu epizodu depresyjnego.

Chociaż lęk i towarzyszące mu objawy psychologiczne i somatyczne są wspólnymi cechami depresji, a objawy depresyjne są częste w zaburzeniach lękowych, generalnie łatwo jest zdiagnozować, czy depresja jest głównym problemem. Niemniej jednak w mieszanej depresji i lęku współistnieje zrównoważona kombinacja objawów depresji i lęku.

Szczególną formą epizodu depresyjnego jest depresja psychotyczna lub urojeniowa. Depresja psychotyczna charakteryzuje się fałszywymi wyobrażeniami i przekonaniami (urojeniami), a czasem także omamami. Urojenia zazwyczaj skupiają się wokół rażąco przesadzonego poczucia winy (np. „Jestem ciężarem dla mojej rodziny” lub „Popełniłem straszny błąd”), wokół strachu przed całkowitą katastrofą finansową (złudzenie ubóstwa) lub wokół przesadnego strachu przed nieuleczalną ciężką chorobą (urojenia hipochondryczne). Urojenia zazwyczaj istnieją, nawet jeśli można podać dowody przeciwne (np. wystarczająca ilość pieniędzy). Pacjenci z depresją psychotyczną prawie zawsze wymagają hospitalizacji psychiatrycznej ze względu na nasilenie tego zaburzenia i bardzo wysokie ryzyko samobójstwa. Depresja psychotyczna może występować zarówno w depresji jednobiegunowej, jak i dwubiegunowej.

Pacjenci z tym typem depresji mają takie same objawy depresyjne, jak osoby z typową depresją, z dwoma wyjątkami: podczas gdy w typowej depresji pacjenci cierpią na utratę apetytu (często z utratą wagi) i trudności z zasypianiem, pacjenci z depresją atypową przejadają się i cierpią na nadmierną senność. Ten typ depresji może wystąpić w depresji jednobiegunowej i dwubiegunowej.

Pacjenci z SAD wykazują nietypowe objawy charakterystyczne dla depresji atypowej, a dodatkowo cierpią na ten rodzaj depresji tylko w określonej porze roku, najczęściej jesienią i zimą. Zwykle, gdy kończy się sezon depresyjny, ludzie wracają do zdrowia i wracają do normalnego funkcjonowania.