Jeśli dziecko lub nastolatek wykazuje przygnębienie lub niepokój, ważne jest, aby nawiązać z nim konstruktywną i spokojną rozmowę. Jeśli uważasz, że może cierpieć na zaburzenie depresyjne, powinieneś zasięgnąć profesjonalnej pomocy.

Diagnozę musi postawić lekarz i obejmuje ona wykonanie ewentualnych diagnoz różnicowych (to sposób postępowania lekarza, w którym bada on różne hipotezy nt. przyczyny wystąpienia objawów) w celu wykluczenia problemów somatycznych (np. dysfunkcji tarczycy) oraz zbadanie potencjalnych towarzyszących zaburzeń psychicznych (np. zaburzeń lękowych).

Doświadczeni lekarze są również przeszkoleni w radzeniu sobie z powszechnie obserwowaną tendencją u nastolatków do zaprzeczania i z możliwym poczuciem wstydu z powodu objawów depresyjnych.

Diagnozę depresji mogą postawić tylko lekarze i specjaliści zdrowia psychicznego, ale ważne jest, abyś wiedział/a, jak rozpoznać depresję.

Rozpoznanie depresji jako takiej jest kluczowym krokiem w radzeniu sobie z depresją. Ważną rolę w tym procesie odgrywają rodzice, krewni, przyjaciele i nauczyciele.

Jednak w którym momencie nieprawidłowe zachowanie staje się problemem?

Jeśli objawy depresji związane z wiekiem utrzymują się przez dłuższy czas (kilka tygodni lub nawet miesięcy) i jeśli nie ma stabilizacji w kierunku normalnego nastroju, prawdopodobnie osoba doświadcza depresji, a nie „normalnej” zmiany typowej dla wieku lub chwilowej reakcji na stres zewnętrzny (np. strata, żałoba).

Oprócz objawów charakterystycznych dla wieku, rodzina, przyjaciele i nauczyciele mogą zauważać następujące sygnały alarmowe:

• Wycofanie się z hobby i zajęć typowych dla wieku;
• Znaczące pogorszenie wyników szkolnych;
• Znaczące zmiany w zachowaniu i wyglądzie;
• Ucieczka z domu;
• Nadużywanie alkoholu i narkotyków;
• Samoizolacja od rodziny i/lub grupy rówieśniczej.