Depresyon yaklaşık olarak her dört kadından birini ve her sekiz erkekten birini etkilemektedir. Temel bakım uygulaması alan hastaların %10`u depresyon yaşamaktadır.

Depresyon davranışlarda (geri çekilme, yavaş konuşma) ve duygularda (çökkün ya da suçlu hissetme) değişimlere neden olur. Bu semptomlar beyin fonksiyonlarında değişimlere bağlı olarak ortaya çıkar; depresyon serotoninerjik ve noradrenerjik sistemlerindeki ve stres hormonu sistemindeki bozulmalarla ilişkilidir. Ancak klinik tanının konmasını sağlayacak biyolojik bir belirti yoktur.

Depresyonun nedenleri ele alınırken genetik yatkınlık ya da depresyona karşı savunmasız olma ile tetikleyici yaşam olayları ya da durumları birbirinden ayrıştırmak önemlidir. Bazen olumlu yaşam olayları (tatil başlangıcı ya da terfi) bile depresif epizodları tetikleyebilmektedir. Dışsal tetikleyicileri vurgulama ve biyolojik faktörleri göz ardı etme eğilimi depresyonun klinik bir bozukluk tanımlamamasını ve ona uygun davranamamaya neden olabilmektedir.

Depresyon yaşam kalitesini ciddi bir şekilde etkilemektedir. Dayanılmaz acı ve çaresizliğin neden olduğu intihar ile bu kadar yakından ilişkili başka bir bozukluğun olmayışı bu gerçeği desteklemektedir. Hastanın yaşam kalitesi ve hastalığın gidişatı başka bir hastalığın varlığıyla birlikte daha fazla etkilenecektir.