Depresioni prek afërsisht një në katër gra dhe një në tetë burra gjatë jetës së tyre, dhe  mundëson një rrezik në rritje të vetëlëndimit dhe vetëvrasjes. Rreth 80-90% e njerëzve që vdesin nga vetëvrasja kanë vuajtur nga një sëmundje mendore e diagnostikuar. Dikush mund të ndihet i mërzitur ose i stresuar për një periudhë të qëndrueshme, por kriza aktuale vetëvrasëse është kryesisht një gjendje shumë e shkurtër e mendjes. Ashtu si depresioni, faktorë të tjerë e vendosin një person në rrezik vetëvrasjeje, siç janë abuzimi me substancat dhe simptomat psikotike. Këta faktorë pasqyrojnë shkaqet sociale dhe biologjike, por një person vunerabël mund të kryejë tentativa vetëvrasjeje vetëm si pasojë e një situate nxitëse ose një krize të papritur, si papunësia, borxhet, prishja e marrëdhënieve, trauma ose humbja.

Oficerët e policisë janë rregullisht në kontakt me individët në depresion dhe ata që kanë tendencë për vetëvrasje, veçanërisht në tre muajt e parë. Ekzistojnë shumë skenarë të mundshëm të përballjes së sjelljeve vetëvrasëse gjatë punës së policisë, duke përfshirë ndihmën në hospitalizimet psikiatrike, sjelljen vetëvrasëse midis atyre që janë në paraburgim, situatat e rrezikut akut të vetëvrasjeve dhe rasteve të rralla të vetëvrasjes nga punonjësit e policisë.

Zyrtarët që punojnë në zbatimin e ligjit shpesh janë të parët që i përgjigjen një personi të sëmurë mendor në krizë, dhe shpesh duhet të marrin një vendim për referime të përshtatshme për trajtim. Profesionistët në zbatimin e ligjit sigurojnë deri në një të tretën e të gjitha referimeve emergjente të shëndetit mendor. Megjithëse këto kontakte ofrojnë mundësi për ndërhyrje, pak oficerë policie marrin trajnim adekuat për trajtimin e situatave të tilla.