Na wysokie ryzyko samobójstwa wskazuje obecność uporczywych myśli samobójczych, głębokie poczucie beznadziei lub poczucie winy, wycofanie społeczne, pobudzenie, zapowiedzi samobójstwa i konkretne plany. Jeśli uważasz, że ktoś jest bezpośrednio zagrożony samobójstwem, nie bój się zapytać go o to bezpośrednio (np. „Wydajesz się dość przygnębiony i przybity. Czy myślałeś o odebraniu sobie życia lub zrobieniu sobie krzywdy?”).

Nie jest tak, że samo zadawanie takich pytań wywoła zachowania samobójcze, jeśli dana osoba nie miała wcześniej myśli samobójczych. Za to twoja bezpośredniość może przynieść wielką ulgę komuś, kto jest zagrożony samobójstwem. Jeśli dana osoba przyznaje się do myśli samobójczych, spróbuj ustalić, jak silne są te myśli i czy ta osoba ma konkretne plany lub wcześniej podejmowała już zachowania samobójcze. 

Słuchaj z empatią jej odpowiedzi i sprawdź, czy jest ktoś jeszcze, kogo możesz zaangażować, na przykład rodzina lub pracownicy służby zdrowia. Należy zauważyć, że ostry kryzys samobójczy ma zwykle charakter przejściowy i kluczowe jest zapobieganie zdarzeniu w ostrej fazie. W miarę możliwości należy angażować osobę zagrożoną samobójstwem w podejmowanie decyzji. Nie osądzaj ani nie okazuj zszokowania, słuchaj z empatią i szukaj dla tej osoby pomocy, zachęcając ją by poszukała jej sama lub inicjując takie poszukiwania.

Jeśli dana osoba spełnia kryteria przymusowej hospitalizacji, zapewnij żeby została hospitalizowana. Nawet jeśli nie spełnia kryteriów obowiązkowej hospitalizacji, nadal powinieneś starać się ułatwić jej dostęp do ośrodków zajmujących się zdrowiem psychicznym. Nie zostawiaj osoby zagrożonej samobójstwem samej sobie: zapewnij, żeby członkowie rodziny lub inne ważne osoby znalazły się na miejscu i weź odpowiedzialność za jej bezpieczeństwo.