Pomimo coraz większej otwartości na rozmowy na temat problemów ze zdrowiem psychicznym, nadal istnieje społeczne piętno związane z depresją, a wiele osób popiera to szkodliwe nastawienie.

Na przykład nadal panuje powszechne przekonanie, że ludzie doświadczający depresji są niebezpieczni lub nieprzewidywalni albo że depresja nie jest prawdziwą chorobą. Takie postawy mogą powstrzymywać osoby doświadczające depresji od szukania profesjonalnej pomocy i niekorzystnie wpływać na możliwość uzyskania przez nie wsparcia społecznego.
 

Media odgrywają ważną rolę w zmniejszaniu stygmatyzacji depresji poprzez podnoszenie świadomości dotyczącej jej objawów i rozpowszechnienia, a także poprzez prowadzenie otwartego i wspierającego dialogu wokół przyczyn i leczenia tej choroby.

Oprócz wprowadzania pozytywnych zmian poprzez otwartą rozmowę o depresji, media mogą pomóc, minimalizując potencjalnie negatywne skutki nieodpowiedzialnego relacjonowania samobójstw.

Istnieje coraz więcej dowodów na „efekt Wertera”, co oznacza, że niektóre rodzaje doniesień medialnych o samobójstwach mogą zachęcać do naśladowania zachowań samobójczych lub samobójstwa naśladowczego.

Jednym z ostatnich przykładów efektu Wertera jest uderzający wzrost liczby samobójstw na torach kolejowych po samobójstwie niemieckiego bramkarza Roberta Enke w 2009 roku (Hegerl et al. 2013).

I odwrotnie, powściągliwe relacjonowanie samobójstw w metrze w Wiedniu w 1987 r. wiązało się z 70% spadkiem liczby samobójstw.