Diagnoza depresji ma charakter kliniczny, jest oparta na ewaluacji i dość prosta. Pacjent spełnia kryteria ICD dla epizodu depresyjnego, gdy przez minimum  dwa tygodnie doświadcza co najmniej dwóch z trzech objawów osiowych (utrzymujący się smutny nastrój; spadek zainteresowania i przyjemności; spadek energii lub zmęczenie po niewielkim wysiłku) i co najmniej dwa z siedmiu objawów wtórnych (zmniejszona koncentracja i uwaga; poczucie winy i bezwartościowości; obniżona samoocena i pewność siebie; wahania apetytu i wagi; zaburzenia snu; pesymistyczne myśli i ruminacje; myśli samobójcze i czyny samobójcze).

Diagnoza ma charakter objawowy i opiera się na trzech cechach: objawy muszą być rozpoznane, czas trwania musi być wyraźnie dłuższy niż 2 tygodnie, a funkcjonowanie społeczne, relacyjne i zawodowe musi być zaburzone.

ICD-10 obejmuje depresję pod następującymi kodami: F31, choroba afektywna dwubiegunowa; F32, epizod depresyjny; F33, zaburzenia depresyjne nawracające; F34.1, dystymia; i F06.3, organiczne zaburzenia nastroju.