Diagnoza i leczenie depresji w podstawowej opiece zdrowotnej są często niewystarczające. Osoby doświadczające objawów depresji mogą niechętnie szukać pomocy. Kiedy zgłaszają się do podstawowej opieki zdrowotnej, ich lekarz może przeoczyć depresję z powodu niezrozumienia objawów somatycznych (do dwóch trzecich zgłaszanych objawów to objawy somatyczne), współistniejącego nadużywania substancji, niechęci do zgłaszania objawów afektywnych lub trudności w leczeniu diagnozowalnego zaburzenia. Po zdiagnozowaniu depresji najlepszą praktyką jest prowadzenie jej przez lekarza pierwszego kontaktu, ale proces ten może utrudniać ograniczona dostępność psychoterapii, niewłaściwa lub nieodpowiednia farmakoterapia lub słabe przestrzeganie zaleceń.

Pierwszym krokiem jest ustalenie, czy pacjent doświadcza epizodu depresyjnego. W zależności od nasilenia epizodu depresyjnego najlepszym podejściem jest wdrożenie farmakoterapii lub psychoterapii w celu poprawy i utrzymania prawidłowego nastroju. W ciężkiej depresji u większości pacjentów farmakoterapia jest pierwszym wyborem. Często zaleca się połączenie farmakoterapii i psychoterapii.

Bardziej szczegółowe informacje na temat badań przesiewowych, diagnostyki i leczenia depresji są dostępne w kolejnych punktach.